بررسی و تحلیل مفاخره در سبک آذربایجانی(خاقانی،نظامی،مجیرالدین بیلقانی،اثیرالدین اخسیکتی و فلکی شروانی)

مفاخره و خودستائی یکی از انواع ادبی است که در آثار شاعران ادبیات فارسی نمود دارد. ونیز یکی از موضوعات مهم و برجسته ای است که بخش قابل توجهی از شعر فارسی را به خود اختصاص داده است .اصیل ترین مفاخرات موجود در ادبیات فارسی را در آثار شاعران سبک آذربایجانی می توان دید. به یقین هر شاعری تحت تاثیر مسائل اجتماعی و سیاسی و مذهبی زمان خود از مفاخره در راه دستیابی به اهداف و خواسته های خود بهره برده است . مفاخره گاهی ابزار تدافعی و گاهی نیز ابزار تهاجمی شاعر دربرابر موقعیتها و وضعیتهای مختلف است . شاعر با شعرش خواسته های درونی خود را بروز داده، آنچه را که می پسندد و در دل به آن ایمان دارد به نمایش می گذارد. رساله حاضر به تحلیل و بررسی مفاخره در سبک آذربایجانی می پردازد. از بین شاعران این سبک به پنج تن از معروفترین آن ها یعنی خاقانی، نظامی، مجیر الدّین بیلقانی، اثیر الدّین اخسیکتی و فلکی شروانی انتخاب گردیده و پس از بیان علل مفاخره گویی به زمینه های فخر آن ها توجه گردیده و با آوردن نمونه های شعری از دیدگاه نقد ادبی بررسی شده است. آن چه که روشن است ، بیشترین فخر شاعران سبک آذربایجانی به سخن و قریحه ی شعر سرایی است. که ما ابعاد این موضوع و دلایل تفاخر شاعر به کلامش را به تفصیل بیان کرده ایم. در آثار این شاعران مفاخره های برجسته ی دیگر ی نیز دیده می شود که ما آن ها را تحت عنوان مفاخرات غیر شعری بررسی کرده ایم.آنچه که از خلال این سطور می توان به آن پی برد این است که در واقع باید ارتباطی میان خود ستایی و مسائل زمان شاعر جستجو کرد تا به چگونگی و انواع مفاخرات آن ها پی برد و در صدد توجیه این مفاخرات برآمد.